De Pers over "Slimmer dan de Zanger"
21-04-2008 De Standaard
Sportpaleis wordt Leugenpaleis
Antwerpen - De vijftiende editie van de Nekka-Nacht was een van de strafste van de afgelopen jaren. De centrale figuur Bart Peeters schaarde een mix van jong geweld en levende legendes rond zich en bezorgde het publiek een memorabele avond.
De Nekka-Nacht was zorgvuldig opgebouwd en eindigde met een stevige climax.
Meestal is de centrale gast van de Nekka-Nacht een levende legende van het Nederlandstalige lied en in vergelijking daarmee is Bart Peeters als Nederlandstalige zanger met twee albums nog behoorlijk groen achter de oren. Maar de presentator, televisiemaker en zanger toonde tijdens de Nekka-Nacht wel dat muziek zijn eerste en vurigste liefde is.
De keuze voor Peeters heeft natuurlijk ook veel te maken met zijn kwaliteiten als volksmenner: niemand weet beter wat een publiek wil en hoe hij het moet bespelen. De Nekka-Nacht was dan ook zorgvuldig opgebouwd en eindigde met een prima climax. Tijdens de eerste helft van het optreden waren het, met uitzondering van Ramses Shaffy, vooral ‘nieuwkomers’ die het podium mochten bestormen. Ronny Mosuse, die in een ver verleden nog met Peeters in The Radios zat, heeft pas een tweede plaat uit in het Nederlands en pakt het publiek zonder problemen in. Ook Axl Peleman maakte een tijd geleden de switch naar zijn moedertaal; het Antwerps. Hij bracht het autobiografische ’t Kiel is een kleurdoos’ over zijn jeugd in de Antwerpse volkswijk. Maar de ontdekking voor de pauze was zonder twijfel de jonge Hannelore Bedert. Zij legde haar ziel bloot met het wondermooie en kwetsbare ‘Met uw ogen toe’. Bederts stem, in combinatie met de piano en viool, deed alle haartjes op onze armen rechtstaan. Het is uitkijken naar haar debuutplaat die aangekondigd is voor september. Tussen de meer rustige intermezzo’s van zijn gasten door rukte Bart Peeters het tempo telkens omhoog, onder meer met de Dylan-cover ‘Ik wil je’, ‘Zeester met koffie’ of ‘Billen en heupen’. Tijdens de tweede helft was het aan de gevestigde waarden. Tien minuten lang werd het Sportpaleis even het Leugenpaleis, of het Peulengaleis. Hugo Matthysen bracht een paar van zijn absurd humoristische nummers en Bart Peeters kroop in zijn rolletje van Bosmans Jos voor ‘Konijn met pruimen’. Daarna joeg Peeters de snelheid weer de hoogte in met ‘Messias’. De hoofdrol in het tweede deel was voor Raymond die een optreden in het optreden bracht, met een bis, en het publiek voor het eerst recht op de banken kreeg. Tijdens ‘Liefde voor muziek’ leek het sportpaleis wel een gigantische gospelkerk. Raymond had een perfecte aanval opgezet, het was aan Peeters om die af te maken. En dat deed hij : ‘Ik hou meer van folk’ en ‘Heist aan zee’ werden meegezongen door een koor van 15.000 mensen.
Kristof Hoefkens
21-04-2008 De Morgen
Bart Peeters centrale gast op vijftiende Nekka-Nacht
Jan De Wilde deelde met zichtbaar plezier het podium met Bart Peeters op de vijftiende Nekka-Nacht in het Sportpaleis.
Monumentenzorg met hoge feelgoodfactor
Op het eerste gezicht leek het nog wat vroeg om Bart Peeters meteen tot centrale gast van deze vijftiende Nekka-Nacht naar voor te schuiven. Met slechts twee Nederlandstalige cd's oogt zijn bijdrage aan de moedertaal voorlopig eerder bescheiden.
Antwerpen - Dankzij een handvol uitstekende gasten, waaronder levende legendes als Ramses Shaffy, Raymond van het Groenewoud en Jan de Wilde, werd het niettemin een bijzonder geslaagde editie. Zowel vrijdag als zaterdag raakte het Antwerpse Sportpaleis nagenoeg uitverkocht.
Op massa-evenementen als Nekka wordt de verleiding groot om van elk concert een grote circusact te maken en het moet gezegd: ook Bart Peeters kon bij momenten niet aan de lokroep van het grootste gebaar weerstaan. Halverwege de show kwam de Nonkel Bob in hem boven en werden plots honderdvijftig kinderen op het podium neergepoot, en ook 'Billen en heupen' was wat te gratuit en had, zoals de titel al aangaf, weinig om het lijf. Jammer ook dat het verloop van de avond weinig visie verraadde, waardoor je meer dan eens van het ene extreem in het andere tuimelde. Zo werd de bloedstollende passage van Ramses Shaffy opgevolgd door Ronny Mosuse die 'Laat me niet alleen' zo uitvlakte dat het haast leek of Brel het destijds in zijn slaap had geschreven. En net had Hannelore Bedert een vol Sportpaleis stil gekregen met het onthutsend intieme 'Met uw ogen toe' of dat moment werd alweer doorbroken met een stel flink uit de kluiten gewassen toeters en bellen. Bedert, nog onbekend maar wat ons betreft nu al een van de beste zangeressen die België telt, had even voordien ook al samen met Peeters het kippenvel uitgerold tijdens 'Zonder woorden' - een nummer van haar gastheer dat in deze nieuwe, helemaal uitgeklede versie een diepgang kreeg die we er voordien nooit in hadden durven vermoeden. Opvallend trouwens, hoe de meest intieme passages in een enorme zaal als het Sportpaleis achteraf toch vaak de pakkendste bleken.
Al mocht het dus af en toe toch wel wat grootser. Shaffy - vierenzeventig inmiddels, en zeer slecht te been - overwon zichzelf met 'Laat me' en 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' - twee onverwoestbare classics die hij met behoorlijk wat inlevingsvermogen zong, en door de groep Alderliefste bovendien van een fraai arrangement werden voorzien.
Ook Jan De Wilde laat zich nog zelden op een podium zien. Erg extrovert is hij sowieso nooit geweest, maar zowel 'De eerste sneeuw' als 'Daar is de lente' gaven aan dat het publiek hem nog steeds koestert. Het zichtbare plezier waarmee hij in Antwerpen op het podium stond deed de hoop op nieuw werk toch weer toenemen. En over nieuw werk gesproken: ook Raymond van het Groenewoud is terug. En hoe: met twee nieuwe, strak aangespannen funknummers leek het wel of je voor je ogen de verrijzenis van James Brown meemaakte. Het stomende 'Hoe zie ik eruit' kreeg het Sportpaleis meteen plat, en ook 'Komaan met dat lijf' liet het soort indruk na waar we nu, bijna vierentwintig uur later, nog steeds een beetje van moeten bekomen.
Als Bart Peeters ergens is, denk je er Hugo Matthysen haast vanzelf bij maar nu hij er ook echt was liet hij geen buitengewone indruk na. Alleen toen ze samen de show van Bosmans Jos weer even tot leven wekten middels het onvolprezen 'Konijn met pruimen' ("het es hiejl goe/en ge moetter ni van fluimen") hing er toch weer even magie in de lucht. Die was er ook toen Bart Peeters het podium voor zichzelf en zijn uitstekende groep opeiste. Op korte tijd heeft Peeters een volstrekt uniek geluid ontwikkeld waar zowel pop, chanson als wereldmuziek de toon aangeven. Tel daar nog zijn kwaliteiten als entertainer bij, en je had meteen alles in huis voor een uitstekende set. Soms intiem, zoals in het ook door Brel bedachte 'Een vriend zien huilen', maar net zo vaak met een uitgesproken feelgoodfactor.
Het ontwapenende 'Allemaal door jou' maakte indruk, het druk meegezoemde 'Heist-aan-Zee' kreeg prompt de status van evergreen opgespeld, en zijn naar het Nederlands hertaalde versie van 'I'm into Folk' mocht zo zijn in het najaar te verschijnen nieuwe cd op.
Dat hij tenslotte het feestelijke 'Ik wil deze nacht in de straten verdwalen' samen met Axl Peleman aan de zieke Wannes van de Velde opdroeg, vatte het opzet van deze Nekka-Nacht misschien nog het best samen. Bart Peeters was dan wel de centrale figuur maar de manier waarop hij deze Nekka-Nacht aangreep om een handvol van zijn eigen helden te eren, gaf aan dat zowel zijn hart als zijn ego op de juiste plaats zaten. En net daardoor werd deze editie -meer nog dan de vorige - een eerbetoon aan de grondleggers van de Nederlandstalige popmuziek.
Bart Steenhaut
Bart Peeters, Zuiderkroon Antwerpen (21/06/07)
De wondere wereld van de derboeka
Cover Bart Peeters is één brok enthousiasme, maar daarmee vertellen we niets nieuws. Pakweg vijftien jaar geleden maakte hij de festivals al onveilig met The Radios, en na een tussenstop als presentator van zowat elke show op de openbare omroep staat hij nu weer een hele zomer op elke weide in Vlaanderen. Juich, o Vlaanderland, want een optreden van Bart Peeters is altijd feest. Wie dit jaar op geitenwollen sokken naar Dranouter trekt, mag het optreden van de heer Peeters dan ook zeker niet missen.
Maar vergis je niet, Bart Peeters staat niet alléén op het podium. Hoewel de man energiek genoeg is om op zijn eentje Werchter te doen ontploffen, staan zijn muzikanten er zeker niet voor Piet Snot bij. Op de meest exotische instrumenten stelen ze de show, en van elk nummer maken ze een opwindende mix van rock, folk, jazz en wereldmuziek. Vooral de percussionist Abdellah Marrakchi maakte grote indruk op zijn derboeka. Op zijn wát? Een derboeka is een Marokkaanse variant op de djembé. Voilà, zo leer je ook iets bij. En de jonge Emile Verstraeten fungeert niet alleen als grappige sidekick, maar speelt ook viool als een rasecht zigeunerkind.
Maar de voorstelling is meer dan muziek alleen. Tussen de nummers door neemt Bart Peeters ruimschoots de tijd om het publiek te entertainen op zijn eigen welbekende wijze. Al komt hij in de theaterzaal soms wel wat scherper uit de hoek dan op het kleine scherm, waarvoor dank. Op het podium zien we een versie van Bart Peeters die waarschijnlijk nog het dichtst bij het origineel staat: hyperactief, grappig en chaotisch, maar soms ook een beetje donker. Het liedje ‘Hond’, “dat niet over een hond gaat”, aldus Bart Peeters, toont een heel andere kant van de vrolijke televisiepresentator. Maar een paar momenten later zweept Peeters het publiek alweer op met een aanstekelijke mengeling van rock en folk, terwijl hij wild over het podium springt. Het doet deugd eens een artiest te zien die een avond kan vullen zonder enorme videoschermen, vuurspuwers of blote paaldanseressen. Back to basics, moet Bart Peeters gedacht hebben, een podium met muzikanten, dat is eigenlijk al meer dan genoeg. En dat het meer dan genoeg was, bewees ook de staande ovatie die de muzikanten kregen op het einde van het optreden. De hele Zuiderkroon veerde als één man uit de roodpluchen zetels, en net op dat moment zette de groep het eerste bisnummer in. De opzwepende instrumental ‘AAA’ zette de hele zaal op stelten, en daarna kreeg Bart Peeters met het laatste bisnummer ‘Heist aan zee’ zelfs de deftige veertigers op de laatste rij aan het neuriën.
Eén ding is duidelijk: Bart Peeters is helemaal klaar voor de zomerfestivals. Wie van dichtbij wil kennismaken met de wondere wereld van de derboeka rept zich naar de dichtstbijzijnde festivalweide.
Nele Verheye op www.cuttingedge.be
Wereldse ambiance
Behalve presentator van grote televisieshows en drijvende kracht achter maffe programma’s à la Het Peulengaleis, is Bart Peeters ook nog steeds muzikant. En gelukkig maar, want met zijn tweede Nederlandstalige plaat ‘Slimmer dan de zanger’ heeft hij zonder twijfel bewezen dat de (wereld)muziek Vlaanderen iets te bieden heeft – en omgekeerd. Met de dvd ‘Live in Leuven’ kan je vanuit je luie zetel meegenieten van de wervelende show van Peeters en zijn getalenteerde kompanen. “Abdellah, mag er nog een tandje bij?” is zowat de lijfspreuk geworden van de ‘Slimmer dan de zanger’-tournee. De energie spat van het podium en daar kunnen wij alleen maar van profiteren! De extra’s zijn weinig spectaculair maar bieden wel een leuke kijk achter de schermen, en de bonus-cd is mooi meegenomen.
(beoordeling: 4 sterren (op 5))
Bart Peeters, “Slimmer dan de zanger” (2006) In één woord: werelds!
Twee jaar geleden maakte Bart Peeters zijn eerste “Plaatje”. Daarop keek Zijne Multimedialigheid muzikaal niet verder dan zijn eigen voordeur, tekstueel niet verder dan zijn eigen hartklep. Net dat is het grootste verschil met “Slimmer dan de zanger”. Muzikaal laat Peeters de Vlaamse klei achter zich, en gaat op zoek naar roots die niet noodzakelijk de zijne zijn: keltische tonen (in “Messias”), Zuid–Amerikaanse danspasjes (“Pinguin op Antarctica”) en ander getango (“Monster zonder waarde”) tot een Marokkaans aandoende opzweper van formaat (“Aaa”). Alleen daarin beperkt Peeters, zoals de titel al aangeeft, als op doktersbevel zijn taalvirtuositeit. Dat taaltalent is met overvloed aanwezig in de andere veertien nummers.
Bart Peeters stelt zijn nieuwe show voor
Over hemzelf gaat het in “Slimmer dan de zanger”, waarin Peeters alle goeie raad bundelt die hij ooit kreeg maar al dan niet bewust stomweg in de wind sloeg. Tot daar trouwens de navelstaarderij. “Messias” tackelt geloofs–issues, “Pinguin op Antarctica” de gebrekkige communicatie in een van moderne techniek overspoelde wereld, en het einde is in zicht in “Het dak van de wereld is er af”. Nihilistisch? Qua onderwerpen misschien wel, in de uitvoering schuilt altijd weer een knipoog. Het spreekwoord “Al lachend zegt de zot zijn waarheid” indachtig wellicht. Tegengif is er trouwens genoeg, niet alleen in het instrumentale “Aaa” of in “Er kan altijd nog een tandje bij”, maar ook in “Zes oerang oetangs”. Dat nummer lijkt op kinderleest geschoeid, maar staat bol van onmogelijkheden die je er zelfs als volwassene niet altijd uithaalt. Op alle vlakken intelligente muziek zonder pretentie, dus. Daar dan bewust de overkoepelende titel “Slimmer dan de zanger” op plakken, is dan ook een heerlijk uitgekiende paradox…
Kevin Major op www.cuttingedge.be
Bart Peeters maakt mensen blij
Bart Peeters is een goeie songschrijver, een tedere ironicus en een meeslepend zanger. In zijn nieuwe tournee laat hij horen dat
er veel mogelijk is in de eigen taal.
Het concert vond plaats in Antwerpen, "een stad waarvan we sinds kort kunnen vermoeden dat het er goed mee gaat", zei Bart Peeters. Dat soort tikjes deelt hij graag uit, ter versiering van zijn concerten. Maar vrijdag had Peeters vooral ironische observaties mee over andere BV’s, politici, de Vlaamse televisie en zichzelf. Hoezeer hij behalve televisiepresentator ook singer-songwriter wil zijn, hij moét er altijd wat comedy tussen steken.
Maar het loonde. In een bomvolle en razend enthousiaste Arenbergschouwburg speelden Peeters en zijn vijf muzikanten alle nummers van hun nieuwe album Slimmer dan de zanger, een heel aantal songs uit het vorige album, en nog wat covers en andere liedjes. Alles in het Nederlands, bijna drie uur lang.
De begeleiding was sober, klein, maar ook warm en écht. Geen drummer, maar wel twee percussionisten. In de refreinen steeds vier vocalisten. Veelkleurige versiering van viool, mandoline, piano, accordeon. Peeters noemt het "wereldmuziek", maar dat dekt de lading niet. Eigenlijk speelt hij variété, een woord dat helaas een negatieve bijklank heeft, maar in de aanpak van Peeters een geestige, erg gevarieerde, openhartige ingesteldheid inhoudt tegenover muziek.
Op allerlei manieren gaf hij aan wat hij belangrijk vindt in muziek. Ritme, om te beginnen: maar dan niet de forse maten uit de rockmuziek, maar gevarieerde, tintelende percussie. Eigen taal, natuurlijk, met expressieve beelden en een erg persoonlijke stijl. Kleur, met veel solo’s in zowel tedere als orgiastische uitvoeringen. En vooral emoties, want muziek is in de eerste plaats voedsel voor de ziel.
Zo kreeg elke song een eigen identiteit, maar hokten de nummers tevens samen als kinderen van één familie. Dat lukte omdat er geen zware ritmesectie was, omdat de zangers zo in elkaar haakten en omdat de hele groep een bende vrienden lijkt. "Zeester met koffie" werd uitgevoerd met akoestische gitaar en verder alleen percussie, en het resultaat was puur snoepgoed. "Monster zonder waarde" dreef op het heerlijkste Kaapverdische ritme dat een wereldburger zich kan dromen.
In dat alles bleef Bart Peeters ook heel erg de showman, die de songs met kwinkslagen aankondigde en zich graag liet gaan in de hem kenmerkende barokke stijl. Hij voerde een hilarische deconstructie van Laura Lynn op, sleepte er natuurlijk weer even Dany Verstraeten bij, schudde met zijn kont à la Natalia, herleidde George Bush tot een nar. Telkens ging het hem erom de schijn te doorprikken en het publiek even te laten nadenken over wat essentie is.
Maar tussen alle plezier en pret in zaten ook een paar momenten waarbij je het gevoel had dat Bart Peeters naar iets diepers in zichzelf zocht. Tijdens "Allemaal door jou", een song over wat een man na een scheiding allemaal kan uithalen, wrong hij zijn lichaam in zulke spastische bochten dat je ademloos voelde dat dit meer was dan theater. "Monster zonder waarde" zong hij met een ernst en concentratie die voorbereidden op een gemeende hommage aan Wannes Van de Velde, helemaal op het einde, met "Ik wil deze nacht in de straten verdwalen".
Kritiek kon je nauwelijks bedenken. Misschien missen de nieuwe songs lokale kleur en specifieke verwijzingen, die de liedjes op Peeters eerste Nederlandstalige plaat zo persoonlijk maakten. En eigenlijk voegt zo’n cover van "Fever" niets toe, zeker als "Prachtig in het blauw" in de kast blijft liggen. Maar toen de avond uitmondde in de warme weemoed van "Heist-aan-Zee" en een olijk "Ik wil je", treffend aan Dylan opgedragen, kon je enkel meezingen.
Bart Peeters en band speelden vrijdag de Arenbergschouwburg plat en hadden daar geen massaretoriek voor nodig. Een finale met "De puzzel" (overgaand in een lekker swingend "Popcorn"), dan een opgefokt "Messias" en ten slotte "Ik hou meer van folk", waarbij de hele zaal aan het stampen ging, deed iedereen recht veren en Peeters nog drie keer terugkomen. Dit publiek was dankbaar, blij en muzikaal helemaal voldaan. Je kan je voor een muzikant geen mooiere beloning indenken na een concert.
Peter Vantyghem - De Standaard
Bart Peeters: een impressie
Stadsschouwburg Leuven, 14 november, 20u. Onder leiding van Bart Peeters beklommen 6 muzikanten het podium en vanaf de eerste noten was het iedereen duidelijk: die avond ging het dak van de schouwburg er af. Wat volgde was een applaus dat slechts onderbroken werd wanneer Bart het vriendelijk vroeg, of om zijn pakkende, grappige en o-zo-juiste lyrics beter tot hun recht te laten komen. In een muzikaal meesterlijk team bracht Peeters, oprecht enthousiast en actief als de studenten die na de tweede helft de vip-plaatsen hadden ingepalmd, alle hits uit Slimmer Dan De Zanger en de beste uit zijn Plaatje in een show om ‘U’ tegen te zeggen. Naar het einde toe werd dat een ‘A’ –te weten track 15, stond iedereen op en barstte de ambiance volledig los. De prachtige vioolsolo’s, de pianorillingen bij ‘Liefde is alles’ en het geslaagde slagwerk van Marrakchi. De bindteksten, de popcorn-act en de klasse van de Smeulders-brothers. De ‘pioeew’ van Piet Van den Heuvel, het meezingen en het vier maal moeten terugkomen. Bart, wij willen jouw Messias zijn.
Ewoud - Stew.be
Bart Peeters Slimmer dan de Zanger.
Het tweede Nederlandstalige "plaatje" van Bart Peeters is straffe kost. Omdat hij muzikaal verschillende genres en werelden samenbrengt: pop, folk, raï, jazz, R&B, opera...Het zit er allemaal in, zonder dat het geforceerd overkomt. Omdat het een feest van begin tot einde is voor een publiek van 7 tot 77. Omdat hij Bob Dylan covert (Ik wil je nooit meer kwijt) en je niet naar het origineel verlangt. En omdat je het televisiefenomeen – in welke gedaante ook – vergeet.
Karel Degraeve - Focus Knack
Na de Tropenjaren: Bart Peeters weet het beters.
Uit ‘slimmer dan de zanger’ zijn tweede cd met liedjes in het Nederlands, kun je opmaken dat het hem menens is, en dat die muziek meer voorstelt dan zomaar een nevenactiviteit van een popularis die voor de televisie werkt.
RV - HUMO
Hartige Wereldstoofpot.
Het is geen vergissing dat we de nieuwe CD van Bart Peeters bij de wereldmuziek rangschikken. De sympathieke muzikant-televisiefiguur heeft zich voor zijn tweede Nederlandstalige plaat met muzikanten uit alle windstreken omringd. Peeters kiest daarbij voor een hartige stoofpot waarbij alle elementen tot hun recht komen. Meteen bij het titelnummer hoor je Afrikaans slagwerk en zindert een Zuid-Amerikaanse accordeon door. Op de bodem van “Messias” slepen er raï-violen en klinkt in de verte de stem van woestijnzanger Djamel, terwijl een gospelachtige break alles opengooit. De Maghreb lonkt in vele liedjes, onder meer op “Er kan altijd nog een tandje bij”, maar plots zitten er ook mariachitrompetten in en is het ritme pure ragga. Een keer is het erover en dan denken we aan de te gemaakte vocale aanpak van “Mannen zijn simpeler dan vrouwen”. Voor de rest klinkt het nergens geforceerd en heeft Peeters een knappe collectie liedjes bijeengesprokkeld. Ook tekstueel valt er flink wat te rapen en vermijdt hij vooral de clichés die Nederlandstalige liedjes zo vaak vergallen. Vergeet de BV BP, de muzikant maakte zonet weer een bijzonder knap plaatje.
KODM - De Morgen
Bart Peeters - Slimmer dan de Zanger
Het palmares van Bart Peeters is ronduit indrukwekkend. De man stond in voor de presentatie van kijkcijferkannonen als "Eurosong", "Hoe?zo!" en "De Droomfabriek", verwarmde de harten van kinderen in "Dag Sinterklaas" en bracht samen met Hugo Matthysen "Het Peulengaleis",de beste televisie in jaren. Dat programma was dan weer afgeleid van het Studio Brussel-programma "Het Leugenpaleis", nog zo’n monstersucces.
Tussendoor bouwde Peeters ook een veelbelovende muziekcarrière uit, beginnend in 1978 met de groep Beri Beri maar vooral later met The Radios. In 2004 bracht hij zijn eerste Nederlandstalige soloplaat uit: ‘Het Plaatje van Bart Peeters’. Nu brengt de creatieve duizendpoot ‘Slimmer dan de Zanger’ uit; een plaat waarop hij uitblinkt in waarin hij het beste is: mooie muziekjes maken.
'Slimmer dan de Zanger' is een heel afwisselende en frisse plaat geworden waarop Peeters met het nodige cynisme zijn visie weergeeft op de wereld van vandaag. In het openingsnummer en tegelijk ook de titeltrack krijgen we een muzikale lezing van wat een zanger wel en niet mag en ook in het hilarische Allemaal Door Jou bewijst Peeters dat hij snediger is dan de doorsnee stand-up comedian. Zinnen als “Dan pap ik aan met foute grieten / en maak ze zwanger bovendien / en als die trienen dan bevallen / wil ik die baby's niet eens zien” en “Ik zet zwarte bij rooie mieren / tot er geen enkele overleeft / ik vertel alle kindjes dat de Sint / terminale kanker heeft” spreken voor zich.
Bart Peeters valt niet in één hokje te duwen: wij hoorden flarden raï en wereldmuziek van het hoogste niveau in het enorm aanstekelijke Messias, naar El Tattoo Del Tigre ruikende mambo in Pinguin op Antarctica, tango is niet veraf in Monster Zonder Waarde en in het swingende Zes Oerang Oetangs herkenden wij blues en zigeunerfolk.
De invloed van de uitstekende gastmuzikanten op deze plaat is niet te onderschatten. An Lauwereins’ engelenzang duwt Groot Zijn in Iets Kleins naar ongekende hoogten en in Hond, een live-nummer, is een glansrol weggelegd voor de bezwerende mondharmonica van Steven De Bruyn. Hoogtepunten van deze plaat zijn echter de bewerking van Bob Dylan’s I Want You, een cover die Peeters op het lijf geschreven is, en de zinderende instrumental Aaa die het slot vormt van ‘Slimmer dan de Zanger’.
Opvallend is dat je tijdens sommige nummers Bart Peeters voor je ziet met een smalende glimlach op z’n gezicht. Dat is ook wat Peeters je laat doen bij het beluisteren van deze plaat: subtiel glimlachen.
Tom Weyn - Damusic
Slimmer dan de Zanger BART PEETERS *****
Er zijn nog zekerheden. In zijn nieuwe theatershow ‘Slimmer dan de zanger’ stampt Bart Peeters wild om zich heen. Hij zingt, vecht, roept, speelt, huilt, lacht én doet Laura Lynn na. Bart blijft iets van Obelix met zich meedragen. Zijn toverdrank raakt niet uitgewerkt. Wie de rasentertainer alleen van zijn TV-escapades kent: op het podium is Bart een groep! Hij laat zich vakkundig omringen door bescheiden muzikanten. Het heeft iets van en vriendenclubje dat toevallig ook muziek maakt. Is het folk? Ja, maar zonder draailier. Is het wereldmuziek? Ja, als Boechout en randgemeenten ook op de wereldkaart mogen staan. Is het kleinkunst? Ja, maar ook een beetje disco met akoestische gitaar en viool. Wat we te horen krijgen zijn niet altijd gestroomlijnde songs. Soms zijn het niet meer dan muzikale sfeerscheppingen met vrijblijvende teksten. (Zes Oerang Oetangs, Pinguin op Antarctica) Absolute toppers zijn ‘Ik wil je nooit meer kwijt’, het jazzy ‘Slimmer dan de Zanger’ en het swingende ‘AAA’. Muzikaal schetsen Bart en band een exotisch portret. Daar zorgt vooral de onovertroffen Abdellah Marrakchi (op Marrokaanse percussie) voor. Voeg daar Piet Van den Heuvel aan toe en wij geraken in hogere sferen. Piets stem bevat immers meer kleur dan een doorsnee aflevering van Kabouter Plop. De bindteksten waren tijdens de première nog niet overgerepeteerd. Bart wil graag Toon Hermans zijn maar op dat vlak schiet hij meestal tekort. Toch blijft het charmant hoe hij een monoloog in het publiek probeert te gooien. Het heeft bijwijlen iets van een mop waarvan de pointe net te vroeg wordt weggegeven. Spontaan én hartverwarmend. Slimmer dan de zanger is dan ook het slimste en het sterkste wat heden ten dage op Nederlandstalig gebied te krijgen is. We Love!
GVR - Zone 03
Bart Peeters stelt nieuwe plaat voor.
Vier jaar geleden was er het bescheiden getitelde “Het plaatje van Bart Peeters”. Vandaag stelt hij in een volle Ancienne Belgique de iets ambitieuzer gedoopte opvolger “Slimmer dan de zanger” voor. Nederlandstalige teksten, energieke wereldmuziek en een flinke snuif soul: de ingrediënten voor de nieuwe plaat van Bart Peeters komen uit de betere speciaalzaak en de maaltijd die hij dan op tafel tovert mag er dan ook ook zijn. De zanger- presentator-acteur zorgt voor één van de beste CD’s van 2006.
Dieter Bernaers - HLN
GROOT in iets kleins
“Een van onze origineelste, beste muziekmakers”. Bart Peeters zingt geen rock meer. Hij zingt ook geen pop. Maar je moet stoppen in je oren hebben om die muziek niet te voelen doorklinken in de “wereldmuziek” die Peeters nu wel maakt. Sterker: je hoort er ook electro in, en hiphop, en raï, en chanson, en folk. Het sterke is dat die hele goulash lekker smaakt en persoonlijkheid heeft. De veertien liedjes behandelen de liefde, het songschrijven, wereldproblemen, godsdienst, communicatie, maar in die songs laat Peeters op zijn typische manier observaties over mensen en over zichzelf neerdalen. Hij verwoordt die in onverwachte, concrete beelden en schijnbaar absurde vergelijkingen, wat zijn teksten op het eerste zicht een comedy-karakter geeft. Het is aan de luisteraar om zich niet te zeer te laten vangen en dieper te graven. Dieper vinden we in essentie een mens die die verschrikkelijk graag muziek maakt. Lang niet alles is perfect aan slimmer dan de zanger: er staan zelfs een paar mindere songs op, de productie is goed maar kon zeker ook beter, enzovoort. Maar de plaat is reuze aanstekelijk, maakt blij, doet grinniken en meezingen. “Allemaal door jou”, een cover naar Riccardo Cocciante, is een grimlach zoals er lange tijd geen geschreven is in onze taal, en Messias bouwt op een heerlijk vocaal arrangement dat dagen in je hoofd blijft spoken. “Monster zonder waarde” is een jeugdige oefening om zoals Wannes Van de Velde te schrijven. Veel heeft natuurlijk te maken met rijpheid. De zanger is ontluisd en overtuigd. De groep telt sterke muzikanten en vaardige kleurpotloden, en heeft de jongste jaren veel samengespeeld. Het zit eigenlijk allemaal goed op deze zeer menselijke plaat van Bart Peeters, die hiermee zijn stigma van vlotte TV-ster doorbreekt en zonder meer een van onze origineelste, beste muziekmakers is geworden.
vpdb - De Standaard
Bart Peeters
Meer dan ooit gelooft Bart Peeters dat muziek zijn doel is. Op de opvolger van Zonder Circus staan Peeters’ teksten nog centraler dan vroeger. Een handvol songs klinkt als een mix tussen folk en wereldmuziek, dankzij het gebruik van een resem exotische instrumenten. Ondanks al die aandacht voor het muzikale , lijkt slimmer dan de zanger vooral een album vol boodschappen: de teksten van liedjes als Messias, Pinguin op Antarctica en Het dak van de wereld is er af zijn erg nadrukkelijk, en leggen het af bij kleinere verhalen als Groot zijn in iets kleins, Allemaal door jou of Ik wil je.
SV - GVA
Groot zijn in iets kleins.
Groot zijn in iets kleins is een spetterend nummer op de ‘nieuwe Bart Peeters CD’ ook een plezierige schets voor beide CD’s van deze Haverklap. Bart Peeters heeft echt geen Engels nodig om mooie liedjes te schrijven: hij voelt zich net zo goed als een vis in het water in zijn en onze moedertaal. Op ‘Slimmer dan de zanger’ krijgen we een brok prettig klinkende wereldmuziek met die aparte Bart Peeters taal. (Een soort jargon met pret in de oogjes) Omringd door schitterende muzikanten (o.a. de magnifieke Ivan en Mike Smeulders) brengt Bart een werelds klankpallet van accordeon, viool, Marokaanse castagnetten en veel blazers... Zijn kleine verhalen vol ongewone beschrijvingen bevatten een smakelijke combinatie van humor en protest. Superlatieven?...Superlatieven!
Kris Verhoeven - de Bond
Bart Peeters: Wereldmuziek
"Het is een ongelofelijke luxe om op mijn leeftijd alleen nog mijn goesting te kunnen doen", vertelde de multigetalenteerde Bart Peeters vier jaar geleden. Met Slimmer dan de zanger gaat hij verder op dat elan: een tweede Nederlandstalige cd en een kleinschalige tournee langs de Vlaamse culturele centra waarin je die goesting hoort. Wie hem sterk bezig zag op het 11 juliconcert in Brussel kreeg al een voorproefje van deze ontroerende en grappige ‘kleine’ liedjes over de grote dingen die een mens bezighouden. Peeters ontpopt zich ook steeds meer als een vinnig en virtuoos tekstschrijver. ‘Condoleesa Rice/ krijgt plots iets straks en saais/ als jij met je billen en je heupen shaket’ krijgen wij niet meer uit ons hoofd – en als veertiger die mild-ironisch en weemoedig zijn moderniserende omgeving observeert. Het ritme is aanstekelijker en exotischer dan ooit, dankzij begeleiders als Mike en Ivan Smeulders en Abdellah Marrakchi en met instrumenten zoals een mandoline en marakbar. Samen slalommen ze moeiteloos tussen folk, kleinkunst en uitbundige wereldmuziek met swingende jazztrekjes, die bijwijlen aan les Negresses Vertes doet denken. Ga dat zien. Bart Peeters (°1959) wordt beter met de jaren.
Johan Lambrechts - Genieten.